"Το ταξίδι της θλίψης του Χριστόφορου Τριάντη"

Ω, θλίψη,  κατακερματισμένη πιάνεις κάθε μεριά του τοίχου. Δεν αφήνεις ούτε μια στάλα φως να ζωντανέψει πάνω του. Ακυρώνεις κάθε ίχνος ιστορίας που είχε ζωγραφιστεί στις ταπετσαρίες από κάποια τυχαία χαρά. Κι ύστερα απλώνεσαι γενναιόφρονα στις ασθμαίνουσες εικόνες και στα κρεβάτια, ξασπρίζοντας τα όνειρα (μικρά ή μεγάλα). Στις οροφές, τα αόρατα κηροπήγια προτίμησαν τη ληθοποιό αυτοκτονία. Μεγαλη είσαι θλίψη, οι κινήσεις σου γίνονται χορευτικές, θανατερές, άχρωμες  και σκληρές. Είσαι η παγωμένη λέξη που μεταμορφώνεται σε σημαία κανιβάλων, σαν ξεκινούν να σκυλεύουν το μυστήριο της ύπαρξης, χυδαία κι αποτρόπαια.

  Έχεις δύναμη βαρβαρικού στρατού, εκπαιδευμένου να σκορπά τον φόβο και το σκοτάδι. Τη θέληση για το τίποτα προτάσσεις ως αρχή τής ελευθερίας κι όχι την καλοσύνη των ματιών (και της ψυχής). Καθορίζεις τα αποτελέσματα των αιτιών, πριν ακόμα γίνουν καταπονημένες πράξεις.Και αφού ακυρώσεις τις προσδοκίες (πράγμα εύκολο), ανεβάζεις στους  θρόνους των -από μηχανής- θεών, σκύβαλα, γελωτοποιούς, με μορφές αλλόκοτες,  να γαυγίζουν και να στηλιτεύουν κάθε σκέψη που γεννά ομορφιά, κάθε στοχασμό που ξεπερνά το γήινο και το χθόνιο τελείωμά σου. Θέατρο μισανθρωπίας, δίχως μολιερικές καθάρσεις.

 Ω, θλίψη, αντάμα με την απελπισία ανοίγεις το παράθυρο τού χρόνου κι αναρωτιέσαι πόσο θα χτυπάς τις στιγμές , τις μνήμες και τα φιλιά που δεν δόθηκαν. Έτσι και αυτά ξέμειναν σαν χαλασμένα ρολόγια, γαντζωμένα σε πληγωμένα δέντρα (ή πεθαμένα) υλικό για ζωγραφικούς πίνακες άνευ χρωμάτων και μηνυμάτων.

http://inner.gr/